روزنامه اعتماد نوشت: «بین هواداران فوتبال ایران، مخصوصا سرخابی‌ها رایج است که نام کوچک بازیکنان خود را با فامیلی یکی از ستاره‌های بزرگ دنیای فوتبال همراه می‌کنند. این‌ نامگذاری‌ها ناظر بر پست بازیکنان است. هواداران از این راه می‌خواهند کیفیت بازیکن تیم محبوب‌شان را به ساده‌ترین شکل ممکن نشان بدهند. مثلا پرسپولیسی‌ها به کمال کامیابی‌نیا می‌گویند کمال گتوزو یا احمد نوراللهی را احمد جرارد صدا می‌کنند. استقلالی‌ها هم به همین شکل. از نظر آنها روزبه چشمی، روزبه پوگبا است و مهدی قائدی، نیمار. تا به حال سابقه نداشته بازیکنی در فوتبال ایران با بازیکنی در کلاس جهانی مقایسه شود که با او هم‌پست نیست. اما شاید این روزها مجبور شویم این قاعده را بشکنیم.
مقایسه لالیگا با لیگ برتر ایران و همچنین مقایسه رئال مادرید با پرسپولیس خنده‌دار به نظر می‌رسد. البته شباهت‌های ظاهری وجود دارد. هر دو تیم در رقابت‌های پساکرونا تمام بازی‌های‌شان را برده‌اند و با فاصله‌ای مطمئن از رقبا در صدر جدول به سمت قهرمانی حرکت می‌کنند. رئال با برد جمعه شب مقابل آلاوز به ۵ امتیاز دیگر از ۳ بازی آینده برای قهرمانی نیاز دارد و سرخ‌ها به ۶ امتیاز از ۶ بازی بعدی خود نیاز دارند تا پوکر قهرمانی را جشن بگیرند. پشت سر هر دو تیم هم شایعاتی از مهربانی داورها به گوش می‌رسد که آن هم در چنین شرایطی طبیعی است.
فارغ از این مشترکات ظاهری اما یک مورد کاملا مشابه در دو تیم به چشم می‌خورد؛ یک عامل تعیین‌کننده. یک بازیکن که در به وجود آمدن شرایط ایده‌آل برای دو تیم نقش اساسی ایفا کرده است، کسی که گل‌های سه امتیازی می‌زند. در تیم رئال مادرید بازیکنی که در چند هفته گذشته عملکردی شاخص داشته بدون شک سرخیو راموس کاپیتان کهکشانی‌هاست. این مدافع گلزن جز بازی جمعه شب که به خاطر محرومیت غایب بود در بازی‌های قبلی تیمش نقشی اساسی در پیروزی‌های زیدان ایفا کرده است. سرخیو راموس در هشت هفته اخیر ۵ گل برای رئال مادرید به ثمر رسانده است که بسیاری از گل‌های او از جمله مقابل ختافه و بیلبائو گل سه امتیازی بوده است. او مدافعی است که برای تیمش همه کار می‌کند. نه‌تنها بخش اعظمی از کلین‌شیت‌های تیم به حضور او وابسته است، بلکه کاشته زدن و گل کردن پنالتی و زدن ضربات سر روی ضربات ایستگاهی مقابل دروازه حریف را نیز به بهترین شکل انجام می‌دهد. راموس هفته گذشته با رسیدن به ۱۰ گل زده در لالیگا رکوردی فوق‌العاده به عنوان یک مدافع از خودش به جا گذاشته و در رده هشتم برترین گلزنان مسابقات فوتبال باشگاهی اسپانیا حضور دارد؛ لیگی که بهترین مهاجمان جهان در آن بازی می‌کنند.
مشابه این عملکرد را در پرسپولیس مهدی ترابی به ثبت رسانده است. او در این فصل به تنهایی ۲۱ امتیاز برای سرخ‌ها به دست آورده و از عوامل اصلی صدرنشینی پرسپولیس به حساب می‌آید. مهدی ترابی چه در زمان کالدرون و چه زیر نظر یحیی با زدن گل‌های سه امتیازی عامل تفاوت تیمش با سایر تیم‌های لیگ بوده است. او نیز همانند راموس هر کاری می‌کند. از گلزنی و دادن پاس گل تا ایستادن پشت ضربات پنالتی در حساس‌ترین لحظات. ترابی در این فصل ۹ گل به ثمر رسانده و ۵ بار نیز دیگر بازیکنان را در موقعیت گلزنی قرار داده. او مقابل تیم‌های مقابل ماشین‌سازی، شاهین، گل‌گهر، فولاد، پیکان و پارس جم (رفت و برگشت) گل پیروزی بخش تیمش را وارد دروازه حریفان کرده است. او در سه بازی پساکرونا در دو دیدار متوالی مقابل شاهین و ماشین‌سازی در حالی که کار حسابی برای شاگردان یحیی گره خورده بود، به قول معروف کار را درآورد. پنالتی خلاف جهتش مقابل ماشین‌سازی در بازی جمعه شب در تبریز جشنی بی‌کران برای هواداران تیمش به ارمغان آورد. او حالا بدون شک ژنرال تیم به حساب می‌آید. با این تفاسیر شاید بهترین لقبی که این روزها هواداران پرسپولیس می‌توانند به مهدی ترابی بدهند، با توجه به همان فرمول ذکر شده در بالا، لقب مهدی راموس باشد. مهم نیست راموس یک مدافع آخر است و دقیقا در نقطه مقابل پست ترابی بازی می‌کند؛ مهم این است که این دو بازیکن برگ برنده مربیان هستند.
می‌توان ادعا کرد فرق بارسلونا، سویا، اتلتیکو با رئال مادرید این است که راموس ندارند و به همین سیاق فرق استقلال و سپاهان و تراکتور و سایر مدعیان با پرسپولیس این است که ترابی ندارند.